چراغ راهنمایی
چراغ راهنمایی برای نظم دادن به رفت و آمد وسایل نقلیه و عابرین پیاده ساخته شده اند.
این چراغ ها بیشتر در تقاطع ها، چهارراه ها و در برخی میدان ها نصب می شوند.
چراغ های راهنمایی طوری ساخته شده اند که به صورت خودکار و حساب شده روشن و خاموش شوند.
البته گاهی برای جلوگیری از شلوغ شدن یک طرف، پلیس راهنمایی روشن و خاموش کردن آن را با دست انجام می دهد.
در جایی که هدایت و کنترل ترافیک به عهده چراغ راهنمایی گذاشته می شود، همه رانندگان وسایل نقلیه موتوری و غیر موتوری و رهگذران پیاده باید با فرمان چراغ حرکت کنند.
روشن و خاموش شدن و تغییر رنگ چراغ راهنمایی به رانندگان وسایل نقلیه موتوری و غیر موتوری و رهگذران پیاده فرمان ایست، حرکت و احتیاط می دهد.
چراغ راهنمایی معمولاً با سه نور قرمز، زرد و سبز دیده می شود. قرمز در بالا، زرد در وسط و سبز در پایین است.
چراغ های راهنمایی مخصوص وسایل نقلیه:
هر کدام از رنگ های چراغ های راهنمایی یک پیام می دهند.
چراغ قرمز: فرمان ایست می دهد. زمانی که چراغ قرمز روشن می شود، رانندگان باید وسیله نقلیه را پشت خط ایست نگه دارند.
چراغ زرد: فرمان احتیاط می دهد. زمانی که چراغ زرد روشن می شود، رانندگان نباید وارد تقاطع شوند. رانندگانی که از قبل وارد سواره رو شده اند با مشاهده این چراغ باید سریع تر از سواره رو بگذرند.
چراغ سبز: فرمان حرکت می دهد. هنگامی که چراغ سبز روشن می شود، رانندگان باید وسیله نقلیه خود را در مسیری که عبور از آن آزاد است به حرکت درآورند.
